Vandaag heel vroeg vertrokken vanuit hostel Amistat richting de haven, want ik zag de bui alweer hangen: ik zou natuurlijk weer veel te laat komen. En ja hoor, ik stapte te vroeg uit de bus. Als een halve gare sleepte ik daarna mijn tas met dat ene wiebelende wiel door de straten van Ibiza. In de volgende bus lette ik natuurlijk weer eens niet op, maar gelukkig nam de buschauffeur alles uit handen – wat een schat. Iedereen moest erom lachen, gelukkig. Met wat handen- en voetenwerk en een mengelmoes van Spaans en Engels stapte ik dit keer op tijd uit. Natuurlijk liep ik daarna wéér de verkeerde kant op – zo is Eefje nou eenmaal. Mijn pootjes gingen alle kanten op, want ik kon natuurlijk niet wachten om onderweg te zijn; stilzitten is niks voor mij. Eenmaal op de boot ontdekte ik dat er verschillende secties waren: buiten bij het zwembad in de zon, binnen bij de bar met stoelen en bankjes, en aan de rechterkant comfortabele eersteklas stoelen. Het was vijf uur varen een lange vaart die werd beloond met springende dolfijnen en een veilige aankomst in Valencia.
Op de bonnefooi door Valencia
Op mijn eerste dag in Valencia nam ik het rustig en wandelde ik op de bonnefooi de stad in, op zoek naar een grote tas om mijn koffer makkelijker mee te nemen naar mijn volgende bestemming—gelukkig met succes. Ik belandde in een klein Chinees winkeltje dat bomvol lag met allerlei “rotzooi”: van borden en handdoeken tot souvenirs—alles was te vinden. Terwijl ik verder liep door de straten zag ik een bizar contrast: aan de rechterkant rezen prachtige hoge flats op die je al vanaf de snelweg kon zien, terwijl achter de bomen aan de andere kant huizen half in puin lagen. Ik genoot van de kleurrijke gebouwen en gezellige sociale kroegjes in de minder toeristische wijken. Ook zag ik velden vol limoenen, waar mensen aan het werk waren. De terugweg verliep wat moeizaam doordat ik over drukke snelwegen en bruggen moest, en even de weg kwijt was. Na ongeveer tweeënhalf uur wandelen kwam ik terug bij het huisje. Het voelde alsof ik op kamers zit: de vrouw des huizes is thuis en ik verblijf in een kinderkamer, compleet met kleurplaten en een surfkleed. Dat is even wennen na het mooie huis in Cartagena.
In de middag trok ik naar de oude stad, een groot contrast met de rustige dorpjes waar ik eerder door liep. Prachtige gebouwen, een luxueuze uitstraling, veel toeristen en opvallend veel Nederlanders—het deed me denken aan Ibiza: Nederlanders lijken vaak alleen de centrale plekken te bezoeken. Ik beklom vervolgens de Torres de Serranos, een middeleeuwse stadspoort vanwaar je een panoramisch uitzicht hebt over de oude stad en de Tuinen van de Turia. Daarna bezocht ik de Miguelete-toren (Torre del Micalet) van de kathedraal en genoot ik van het uitzicht vanuit de hoogte—€2 per toegang, maar zeker de moeite waard om de 207 treden te beklimmen. Voor ik naar huis ging, liet ik me verleiden tot een heerlijk ijsje in de stad en kocht ik spontaan nog een lolli—wat doe je ermee? Vond het zo sneu om alleen maar te kijken en niets te kopen hij had zo'n mooie zaak.
Op de terugweg liep ik door het Jardín del Turia, een enorme groene oase op de oude rivierbedding, waar meer dan honderd mensen aan het hardlopen en sporten waren. Het inspireerde me meteen om zelf ook lekker sportief bezig te zijn
De omweg via Nules
De volgende ochtend begon ik met het uitschrijven van mijn budgetbeheer en liep daarna door naar station Noord om mijn reis richting de Sant Josep Caves in Valencia te maken. Met spanning ging ik op pad, want mijn rekening was leeg en met moeite lukte het om een kaartje te kopen. Dankzij de Google Translate-app kon ik via een foto begrijpen wat er stond, want mijn Spaans is niet al te best. Onderweg liet ik mij uitdagen om even in Nules rond te kijken, al had ik misschien beter het kasteel kunnen bezoeken. Vanaf daar ging het mis: de drukte overviel me, ik was bang te laat te komen en bij de bushalte leek de bus niet te rijden. Uiteindelijk bleek er een zomerregeling te zijn, maar omdat het ov niet soepel liep kreeg ik weliswaar mijn geld teruggestort, alleen moest ik dan een nieuw ticket kopen — en dat kon ik simpelweg niet. Zo ging mijn hele dag verloren aan reizen zonder water en met weinig eten. Dat voelde vreselijk, zeker omdat ik eerder ook al tevergeefs moeite had gedaan om bij de grotten in Balie te komen. De boosheid en frustratie over mijn situatie en hoe mijn leven gelopen is, kwamen hard binnen. Ik wilde hier juist genieten, nam zelfs een omweg om het leuk te maken, maar moest concluderen dat ik beter meteen naar het huisje had kunnen gaan waar ik de komende weken verblijf. Het liefst gooide ik de handdoek in de ring en boekte ik een ticket terug, maar dat was geen optie. Ondertussen bleef ik piekeren: rijdt de bus straks überhaupt wel naar het dorp? En kan ik die dan wel betalen? Alles voelde dramatisch, ik kon niets loslaten en herkende mezelf niet meer. Ik voelde me onaantrekkelijk in dezelfde kleren, met een snor die ik niet kon ontharen, zonder soep omdat die op was, met een kapotte koffer en een gebroken bril die me nog een beetje vreugde gaf. Dus zat ik binnen, terwijl het buiten bloedheet was, moe van mensen en de wereld. Waarom leek ik altijd zoveel pech te hebben?
Iedere reis heeft wel zijn momenten van chaos of pech, en dit was duidelijk mijn pechreis. Maar ik ben benieuwd: wat was jouw ergste of meest chaotische reiservaring? Deel je verhaal hieronder – zo kunnen we samen lachen, relativeren en misschien zelfs wat tips uitwisselen.
Reactie plaatsen
Reacties