Avontuur met haperende verbindingen
Vanuit Valencia vertrok ik met de trein richting Murcia del Carmen: een rit van vier uur door prachtige natuur en berglandschappen. De stoel was heerlijk om in weg te zakken, en er draaide zelfs een scherm met toeristische tips in het Spaans. Rond acht uur ’s avonds arriveerde ik in Murcia. Met een online busticket op zak ontdekte ik al snel dat het dorp waar ik moest zijn nog twaalf minuten verder lag en dat ik lopend het huisje niet zou kunnen vinden. Heel snel moest ik geld zien te regelen, want de laatste bus ging al om negen uur. Dat lukte helaas niet en de bus vertrok. De informatiebalie verkocht geen tickets en cash had ik niet bij me. Gelukkig vond ik op het nippertje nog een vrij hostel in de stad, tegen een redelijke prijs.
Bij aankomst liep ik door een donkere hal waar een man me in het Italiaans toesprak en mijn paspoort wilde innemen, zonder duidelijk te maken dat ik het terug zou krijgen. Toen hij niet keek, heb ik snel mijn eigen paspoort teruggepakt. Eerst werd ik geweigerd, maar na enig aandringen – en zijn belofte het terug te geven – kon ik toch inchecken.
Eerst kreeg ik een kamer met twee bewoners die er bijna permanent leken te wonen, maar uiteindelijk werd ik alleen in een kamer geplaatst. Omdat de deur van buitenaf op slot kon, schoof ik voor de zekerheid een kast ervoor en nam ik extra veiligheidsmaatregelen. Met mijn verleden gaan de alarmbellen immers direct af; de laatste plek waar ik terecht wil komen, is er een waar ik me opnieuw onveilig voel.
In de vroege ochtend pakte ik de eerste bus. Ik wilde zo snel mogelijk in het huisje zijn, om mijn spullen uit te pakken, wat schoon te maken en eindelijk tot rust te komen na deze dagen vol tegenslag. Alles leek mis te lopen deze vakantie. De oppas die op het laatste moment had afgezegd. Onverwachte rekeningen en stress van het opnieuw regelen van een oppas, wat gelukkig twee dagen van tevoren lukte. Toen de fietstocht door het donkere Ibiza-bos en het missen van mijn activiteit: de grotten van Ibiza. De twee uur durende treinreis zonder succes naar San José. En het missen van de nachtbus… kon het nog erger? Ja hoor, mijn laatste financiën werden afgeschreven en ik zat zonder geld in Spanje.
Zonder geld, telkens mijn plannen moeten aanpassen… het maakte me verdrietig, alleen en moedeloos. Het is bijzonder dat ik dit avontuur kan maken. Anderzijds overheerst ook het gevoel dat het ontzettend naïef, gevaarlijk en misschien zelfs dom was om te gaan met zo weinig financiële ruimte op een onbekende plek te zijn. Was het afzeggen van de oppas een voorteken dat ik beter niet had kunnen gaan? Of juist een uitnodiging om te leren vertrouwen, dat ondanks dat alles tegen mij lijkt te keren er iets positiefs uit komt? Soms voelt het alsof ik vooral bezig ben mezelf en mijn gedachten te overleven in plaats van te genieten van het feit dat ik vakantie heb.
Ik hoop nog steeds dat het de komende periode lukt om zonder stress verder te reizen en nieuwe plaatsen te ontdekken. Maar met de onhandige busverbindingen hier lijkt dat niet echt een realistische gedachte, en juist dat maakt me bezorgd.
Wat een droomreis had moeten worden, voelt nu meer als een horrortrip waarin ik word geconfronteerd met het gemis van zoveel dingen en met pijn uit het verleden. Ik ga proberen de komende weken mooie dingen te zien, weer te kunnen lachen, beter te worden in het spreken van Spaans en mijn fitheid terug te vinden.
Ken je dat gevoel? Dat iets anders loopt dan je had verwacht, maar je er toch een verrassend verhaal aan overhoudt. Blijf me volgen om samen de ups en downs van deze bijzondere ervaring te ontdekken.
Reactie plaatsen
Reacties