Een avontuur richting La Copa
Met de fiets op weg naar La Copa begon ik vol goede moed aan een zware klim. Smalle stenen paadjes, fruitvelden, bomen en eindeloze zonnige wegen die leken te verdwijnen in de horizon: de natuur was zowel prachtig als rauw. Onderweg maakte ik eerst een tussenstop in Cieza. Helaas had ik mijn timing weer eens verkeerd – door de siesta was alles dicht. Geen kerken of musea om naar binnen te gaan.
Mijn navigatiesysteem was ook compleet in de war. Plaatsen die ik nooit had ingetypt verschenen plotseling, en de routes die ik kreeg waren zo kriskras en onlogisch dat ik er gek van werd. Gefrustreerd besloot ik in een elektronicazaak een draadloze oplader te kopen, voor de zekerheid. Om wat rust te vinden paste ik een paar jurkjes, dronk een koffie en kocht zelfs twee keer nieuw water – omdat ik het telkens vergat op mijn fiets.
De fiets laat me in de steek
Toen ik eindelijk weer verder ging, begon mijn fiets te haperen. De ketting sloeg constant vast en schakelen hielp niets. Met nog een uur te gaan, een lege batterij en een onderbuikgevoel dat het niet goed zat, besloot ik – met pijn in mijn hart – de tocht naar La Copa af te breken. Zonder verlichting onbekende snelwegen op fietsen leek me simpelweg te gevaarlijk.
Achteraf bleek het een verstandig besluit, want de terugweg werd allesbehalve eenvoudig. Na drie kwartier fietsen eindigde het pad plots doodlopend. Tussen de fruitbomen zag ik aan de overkant een verharde weg – daar moest ik heen. Maar precies daartussen stonden waakhonden. Met een bonzend hart waagde ik mijn weg langs loslopende blaffende honden die akelig dichtbij kwamen. Uiteindelijk wist ik via een kudde schapen langs een smalle goot en struiken weer de openbare weg te bereiken. Gelukkig hebben de honden me niet opengescheurd, maar ze kwamen angstaanjagend dichtbij. Tot mijn schrik moest ik nog eens langs hetzelfde huis om de weg richting Blanca te bereiken.
Angst in de schemering
Alsof dat nog niet genoeg was, stuurde de navigatie me opnieuw zandpaden in. Die weigerde ik te nemen – de schemering viel in, mijn fiets had kuren en niemand wist waar ik precies was. Met een bonkend hart voor iedere hond die ik hoorde blaffen, trapte ik verder.
Na dit spannende avontuur bereikte ik eindelijk een verharde weg. Gelukkig ging het nu bergafwaarts in plaats van omhoog, waardoor ik me even door de fiets kon laten leiden. Toen kwam er een hond aanlopen, maar gelukkig was dit een hele lieve – ik hoop maar dat hij niet verdwaald was. Alsof het allemaal nog niet genoeg was, sloeg de fiets een paar keer vast en brak uiteindelijk zelfs een pedaal af. Met mijn telefoon in de ene hand om de weg te vinden en de trapper in de andere, stepte ik half de bergen af en liep ik ze weer op.
En toen… opnieuw een nachtmerrie: de weg hield op. Voor me lag alleen een kronkelend pad door de bergen. Mijn batterij stond nog maar op 25% en ik herkende de omgeving totaal niet. Zonder telefoon had ik geen idee gehad waar ik heen moest – er waren nergens aanwijzingen of borden.
Gelukkig kwam ik twee mensen met een hond tegen die bevestigden dat dit de weg naar Blanca was. Met hernieuwde moed ging ik verder, stepfietsend over rotsachtige stenen, tot ik door hoogstaand riet ineens een plek bereikte die me vaag bekend voorkwam. Hier was ik eerder langsgekomen, toen ik wandelend onderweg was naar Abarán. Opluchting stroomde door me heen: volgens mij moest daar verderop een weg liggen. En inderdaad – die was er. Een kwartiertje eerder had ik voor de zekerheid mijn locatie gedeeld met een bewoner van het eiland. Precies toen hij me belde, liet ik met mijn stomme kop de pedaal vallen. Maar met nog maar een paar kilometer te gaan en de weg terug eindelijk bekend, was het gelukkig niet nodig om me op te halen.
Thuis, eindelijk
Wat was ik blij dat ik er eindelijk was. Even dacht ik echt dat mijn laatste uren geslagen hadden. Misschien klinkt het overdreven, maar geloof me: rondlopen op terrein waar je niet hoort te zijn, met waakhonden in de buurt, geeft je allesbehalve een prettig vooruitzicht.
Uiteindelijk sleepte ik de fiets de berg op over de brug en was ik bijna thuis. Ik zette wat grappige filmpjes aan om mijn gedachten te verzetten en nam een lange douche om te ontspannen. De planning moest worden aangepast – jammer van het laatste geld, maar goed, deze hele vakantie verloopt al zo apart.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn komende avonturen. Eén ding weet ik wel: dit nooit meer. Al zei ik dat op Ibiza ook… Soms heb je gewoon geen keus. Er is geen ander vervoer, en mijn vrijheid laat ik me niet afpakken. Toch merk ik dat er betere en minder goede keuzes zijn – en misschien is mijn drang om niet op te geven en mijn zin door te drijven niet altijd hetzelfde als doorzetten. Soms moet je gewoon weten wanneer teruggaan wijs is.
Oh ja: onderweg verloor ik ook nog een onderdeel van de fiets. Maar gelukkig vond ik het de volgende dag terug. Wie weet krijg ik de fiets toch nog in elkaar. Ik wist niet dat Spanje zo woestijnachtig kon aanvoelen. En wat was ik dankbaar dat ik genoeg te drinken had, want onderweg is er werkelijk niets. Eén ding weet ik zeker: dit nooit meer.
Heb jij tijdens je reizen ook wel eens iets meegemaakt waarvan je zegt dat nooit meer!
Reactie plaatsen
Reacties