Ik had lang genoeg onder mijn steen geleefd, dus het was tijd nieuwe dingen te gaan doen. Deze maand maakte ik een rondleiding door de Maastunnel, vocht ik met zonlicht en frustreerde me een slag in de ronde op mijn ukelele.

Met de handen in de chemicaliën

Mijn motivatie om iets nieuws te proberen begon met een speurtocht online naar bijzondere workshops. En dit was wel een hele bijzondere: cyanotype schilderen. En dat gewoon bij de bibliotheek om de hoek en ook nog eens gratis!

Cyanotype schilderen is een soort fotograferen met papier. Door middel van chemicaliën en de werking van zonlicht op het object dat je erop legt, krijg je een schilderij.

Toen ik binnenkwam zat de zaal vol vrouwen. De een had zelf wat dingetjes van huis meegenomen, de ander wachtte rustig af op wat er komen ging. Ik had bewust niets meegebracht; het leek mij juist wel bij het avontuur te horen om buiten op zoek te gaan naar natuurlijke materialen voor mijn schilderij.

Cyanotype werkt als volgt: je hebt 2 chemicaliën die je oplost — ferri-ammoniumcitraat + kaliumferricyanide — deze smeer je op je vel papier in het donker en laat je in het donker opdrogen.

Daarna leg je er natuurlijke materialen op, denk aan blaadjes, veertjes, bloemen, enzovoorts. Er waren ook mensen die zeewier hadden meegenomen. Naar wens leg je het stuk op een vel papier en daarna snel de zon opzoeken, waar het ongeveer 20 minuutjes moet drogen. Het was een prachtig gezicht: van groen werd het uiteindelijk blauw. Niet alleen het materiaal gaf bij iedereen andere effecten, ook de hoeveelheid chemicaliën en de manier van smeren had invloed op de uitwerking, van diep blauw tot licht, en van veel wit tot vage vlekken.

Na 20 minuten nam iedereen zijn vel papier weer mee naar binnen en moest het schoongespoeld worden, net zolang totdat het water helder bleef. Daarna kon het drogen. Het grappige is dat hoe langer het droogt, hoe feller de blauwe kleur op het vel te voorschijn komt.

“Verstoppertje” spelen in de Maastunnel

Inwoners van Rotterdam kennen hem vast wel: de Maastunnel met de prachtige houten roltrappen die je van de noordkant naar de zuidkant brengen. Het is niet alleen een belangrijke tunnel voor fietsers en wandelaars, ook met de auto kun je erdoorheen rijden. En ik had het geluk dat ik de Maastunnel van onder de grond mocht bekijken.

Het bijzondere van deze tunnel is dat hij geopend werd in de oorlogsjaren, in 1942. Doordat twee stoere jongetjes het aandurfden hier doorheen te wandelen, was hij eigenlijk al eerder geopend, maar dat was de officiële opening. Er was veel gedoe met betrekking tot het aircosysteem dat ervoor moest zorgen dat de giftige stoffen uit de tunnel bleven. Inmiddels is dat allemaal gemoderniseerd en zijn de grote ketels die de lucht zuiverden niet meer in werking, toch staan ze er nog wel en mochten wij van dit alles een glimp opvangen. We hebben gewandeld door de tunnel, onder de tunnel en door de machinekamer. Het was zo indrukwekkend dat ik veel informatie niet meer heb opgeslagen. Toch vond ik het leuk hier te benoemen dat er zulke activiteiten zijn. Ik ben dan wel geen inwoner van Rotterdam, maar ik vond het toch een hele beleving om te zien waar er tijdens de oorlog geschuild is en wat een prachtige werking de tunnel nu heeft qua verbinding.

Ukelele spelen met de “grote Ukeleleshow-leden”

Via een tweedehandsplatform vond ik een superleuke, goedkope zilverkleurige ukelele. Ik vond hem zo gaaf, ik heb hem direct aangeschaft, maar ik kon nog geen noot spelen. Toch zo spontaan als ik af en toe kan zijn, ben ik direct op zoek gegaan naar les of een club om bij aan te sluiten en ja hoor, ik mocht komen kijken bij een ukelelespeelgroep. Ik werd direct heel sociaal ontvangen en terwijl iedereen de sterren van de hemel speelde, zat ik er klungelig op mijn gitaartje te slaan. Je schaamt je toch kapot…

Maar dat was niet nodig, vond iedereen: gewoon proberen, dan lukt het vanzelf. En het lukt een beetje. Inmiddels heb ik een app aangeschaft met een persoonlijke leraar die mij leert over de toonhoogtes, tokkelen, akkoorden en elke dag een lesje geeft. Ik vind het superleuk om te doen en ondanks dat ik een ietwat volle agenda heb en helaas enkele lessen moet missen, zie ik ernaar uit mij na de zomerstop aan te sluiten en meer van de groep te leren. Ondertussen tokkel ik rustig verder.

Sup-en tussen de molens

Via een online platform ontdekte ik een suptocht langs de molens van Kinderdijk. Het leek me een prachtig avontuur, dus schreef ik me in en nam mijn sup mee richting Kinderdijk.

Omdat de locatie moeilijk bereikbaar was met het openbaar vervoer, vroeg ik of ik met iemand mee kon rijden. Dat bleek te kunnen met iemand die ook nog eens in dezelfde woonplaats woont als ik, en zo maakte ik niet alleen kennis met Kinderdijk maar had ik er ook een nieuwe sup-vriendin bij.

De tocht startte rond het avonduur en duurde tot zonsondergang. Het was een indrukwekkend en typisch Nederlands tafereel om tussen de molens door te peddelen. Deze combinatie van sport, natuur en rust sprak me enorm aan. Dit ga ik weer vaker doen! 

En heb ik je geïnspireerd? Ga jij ook iets nieuws proberen?