In mei 2012 vertrok ik voor mijn studie Sport & Recreatie naar Indonesië om drie maanden stage te lopen op het eiland Samosir, in het plaatsje TukTuk. Samen met een groep van acht medestudenten deden we onderzoek naar het opzetten van activiteiten.
Het begon met mijn allereerste lange vliegreis van bijna achttien uur. Na aankomst in Denpasar vervolgde de reis zich met een taxibusrit door de smalle, hobbelige straten van Medan. Het was een chaotische rit: overal scooters, toeterende auto’s… het voelde soms alsof ik in een gigantisch Pacman-spel zat.
De volgende dag reisden we verder naar TukTuk, dwars door een heuvelachtig landschap. De weg was zo hobbelig dat het me deed denken aan het programma Gevaarlijke Wegen. We stopten bij de haven om de markt te bekijken en gingen per boot naar het pittoreske plaatsje TukTuk aan Lake Toba. Het landschap onderweg was adembenemend—een soort droomwereld waarbij ik steeds dacht: is dit echt?
Onze eerste dagen brachten we door in een resort aan het meer, met zwembad en uitzicht over het water. Hier konden we even landen en het eiland leren kennen, voordat we naar ons echte stageadres verhuisden: Samosir Cottage, een rustige plek met diverse cottages, een tuin en een bar waar je kon spelen, kletsen of wat drinken.
Eerste indrukken en plannen
Bij aankomst in TukTuk liepen we eerst over de markt: een levendige chaos vol kleuren en geuren. Kip werd ter plekke geslacht of in manden de boot ingeladen, kraampjes stonden vol gedroogde vis en stapels fruit. Het was hectisch en luid, maar precies deze wirwar liet de lokale cultuur meteen tot leven komen.
Aanvankelijk zou ik zwemlessen geven, maar dat voelde al snel niet passend. Er was meer behoefte aan activiteiten voor toeristen, terwijl de lokale bevolking er alleen af en toe nieuwsgierig naar keek. Samen met de groep besprak ik ideeën: zij maakten sportroutes, ik organiseerde activiteiten. Ondertussen verkende ik het eiland op de fiets en scooter, en genoot van de verbaasde blikken van locals telkens als ik vertelde dat ik drie maanden bleef—de meeste toeristen blijven maar drie dagen.
Achteraf heb ik spijt dat ik geen zwemlessen heb aangeboden. Het had bijgedragen aan de veiligheid en mogelijk ook financiële inkomsten opgeleverd voor het zwembad. Ik was jong en te onzeker, maar misschien heeft iemand anders het opgepakt of is het inmiddels ontstaan.
Avonturen op het eiland
Nadat we met de boot aankwamen in TukTuk kreeg ik mijn eigen ruime kamer. Het appartementencomplex lag direct aan het water, met een grote schommel en kano’s waarmee je zo het meer op kon. Iedere ochtend begon met een bord dampende nasi—eenvoudig maar heerlijk—en een prachtig uitzicht over Lake Toba en de bergen.
Ik heb veel rondgereden op de scooter, vaak samen met bezoekers. Het eiland is werkelijk prachtig: de uitzichten zijn adembenemend, de groene rijstvelden bijna magisch, en de kleurrijke huizen en traditionele kleden geven het gevoel midden in een rijke cultuur te staan. Toch is het nauwelijks in woorden te vatten wat dit land met me heeft gedaan. De gastvrijheid van de mensen, het leven dat zich grotendeels buiten afspeelt, zelfs bij degenen die financieel weinig hebben, straalde geluk en tevredenheid uit die me diep raakte.
De lokale cultuur ontdekken
Tijdens een rondrit met een klas en twee leraren ontdekten we de bergen van Samosir. De wegen waren hobbelig, met losse steentjes overal. Onderweg werden we achterna gezeten door kinderen die riepen: “Hallo! What’s your name?” Sommigen die geen Engels spraken, riepen “Horas!”—dat betekent hallo. Hun gezichten waren goud waard als je iets terug zei.
Een restaurantstop liet me meteen een andere kant van Indonesië zien: er werd hond geserveerd en het water zat vol vieze beestjes. Gelukkig kon ik als vegetariër makkelijk overslaan. Ook de wc-gewoonten vergden wat aanpassing: in plaats van een pot was er een gat in de grond… ik deed per ongeluk mijn behoefte in de douche. Oeps!
We bezochten hotsprings, ontmoetten een Batak-familie die sarongs maakte en bekeken de graven van de Batak-koning. ’s Avonds speelden we gitaar, zongen liedjes en gingen vroeg naar bed voor de volgende stagedag.
Op het eiland leer je al snel hoe belangrijk het is om spontaan te zijn en contact te maken met anderen. Een avond met toeristen bracht ons niet alleen veel plezier, maar ook handige tips voor activiteiten in de omgeving. Zo ontdekte ik het enige strand van Lake Toba en zag ik hoe een enorme boot werd gebouwd.
In TukTuk stuitte ik op een charmant Boeddha-restaurantje met heerlijk ijs en taart. Daar ontstond het idee om kooklessen te organiseren. De eigenaar verraste me zelfs met een zelfgemaakt kookboek vol Indonesische recepten. Uiteindelijk volgden we de les bij iemand die dicht bij ons verblijf woonde.
Een avontuurlijke scootertocht door de bergen bracht ons naar een koffieplantage. Daar werden we uitgenodigd door een lokale boer om koffie te drinken. Met een sarong om ons heen zaten we bij het gezin op de foto—een onvergetelijke ervaring.
Deze contacten zorgden ervoor dat ik proefjes kon doen met het organiseren van workshops zoals:
- speervissen en barbecueën
- koffie maken, van oogst tot kopje
- kooklessen
- taallessen
- een dag meewerken op de rijstvelden
Er had nog zoveel meer kunnen ontstaan, maar daarvoor was de tijd te kort en was ik afhankelijk van andere factoren. Ook bezocht ik een man die zijn eigen traditionele drank maakte: een wit, slijmerig goedje dat in de lokale kroeg JungleJuice werd geschonken. Het werd geserveerd als alcoholische specialiteit en in de kroeg werd volop domino gespeeld en muziek gemaakt—met een fles en twee vorken als slagwerk. En natuurlijk werd er luidkeels meegezongen, vol passie en plezier.
Tips voor een stage in Indonesië
- Durf op mensen af te stappen: praat met toeristen én locals. Je leert snel waar je moet zijn en wat er te doen is.
- Wees flexibel: niet alles gaat volgens plan, maar dat levert vaak de leukste verhalen op.
- Neem je tijd: terwijl de meeste toeristen drie dagen blijven, is een langer verblijf een avontuur op zich.
- Proef en observeer: ga niet alleen voor de bekende plekken; kleine dorpjes, lokale gerechten en tradities maken je ervaring onvergetelijk.
Drie maanden op Samosir leerden me niet alleen het eiland kennen, maar ook hoe je van een vreemd land je tijdelijke thuis kunt maken. Het is er prachtig, en ik zou er zo weer een paar maanden willen zitten, al lukt dat financieel helaas niet. Het leven daar is echt goedkoop vergeleken met Nederland, waar alleen een maaltijd al zoveel kost.
Reactie plaatsen
Reacties