Ezels en ik – mijn avontuur op Bonaire
Een aantal jaren geleden kreeg ik de bijzondere kans om te helpen bij de verzorging van ruim 800 ezels in het Donkey Sanctuary op Bonaire.
Bij aankomst werd ik welkom geheten in een huisje midden in het park. Het was van alle gemakken voorzien: een knus keukentje, een woonkamer en zelfs een wasmachine. Een plek die al snel als thuis voelde, omringd door nieuwsgierige ezels.
Elke ochtend stapte ik op de fiets over de hobbelige weg door het park. Vaak fietste ik niet alleen – de ezels renden vrolijk mee, nieuwsgierig en altijd in voor een knuffel. Daarna vervolgden we onze route met een golfkarretje, volgeladen met emmers bix voor de ochtend en vers groenvoer voor de middag.
De dag begon steevast met koffie en het schoonmaken van de hoofdverblijven, de plek waar ook bezoekers konden meekijken. Hier verbleven de oudere en verzwakte ezels die extra zorg nodig hadden. Het was dankbaar werk: jonge ezeltjes melk geven, hoeven verzorgen, borstelen – elk dier had zijn eigen verhaal. Op één van de foto’s zie je een klein ezeltje dat ik melk gaf, omdat zijn moeder dat niet meer kon. Op een andere foto lopen de ezels gezellig met ons mee terwijl we richting het werk fietsten.
Naast het werk was er ook ruimte om te genieten van het eiland. In mijn vrije tijd maakte ik een boottocht naar een klein eilandje – werkelijk een paradijs. Ook van mijn verblijf zelf maakte ik foto’s, waaronder het huisje dat ik de tweede week helemaal voor mezelf had. En natuurlijk mocht het moment niet ontbreken waarop een lieve ezel tijdens het bellen gezellig zijn kop tegen me aandrukte. Zulke momenten waren goud waard.
Helaas kreeg dit avontuur een abrupte wending. Door een heftige PTSS-aanval moest ik plotseling terug naar huis. Tot op de dag van vandaag voel ik daar spijt over. Soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik dit bijzondere avontuur wél had afgemaakt, zonder me te laten meeslepen door mijn angst en gevoelens.
Toch koester ik de herinneringen: de warmte van Bonaire, de kracht van de ezels, en de bijzondere connectie die ik voelde in het Donkey Sanctuary. Het blijft een ervaring die me altijd zal bijblijven.
Reactie plaatsen
Reacties