Op weg naar de Cu Chi Tunnels
Voor Vietnam had ik een visa on arrival nodig, maar dat bleek niet geldig voor de bus. Paniek? Ja. dus ik moest een snel bezoek aan de ambassad maken, een paar dollar lichter en een engeltje op mijn schouder dat alles goed liet verlopen.
Onderweg bleef ik het niet helemaal vertrouwen en vroeg ik aan bijna elke bus of ze écht naar Ho Chi Minh City gingen. Gelukkig herkende ik vijf Engelse meiden die ik eerder had ontmoet, en zij zaten in dezelfde bus. Opgelucht stapte ik in voor een rit van elf uur – inclusief een bizarre film over een lilliputter met een olifantenslurf.
Luxe hostel & nieuwe plannen
Na die lange rit kon ik eindelijk mijn benen strekken. Samen met de meiden checkte ik in bij een fijn hostel: warme douches, een comfortabele bank en – heel belangrijk – een schoon toilet. Wat een luxe!
De volgende dag stond er iets bijzonders op het programma: de Cu Chi Tunnels. Onderweg maakten we nog een stop bij een fabriek waar slachtoffers van de oorlog werkten – confronterend en indrukwekkend.
De tunnels: smal, diep en bizar slim
Onze gids sprak perfect Engels en wist ons alles te vertellen over het leven tijdens de oorlog. Daarna mochten we zelf de tunnels in. Ze bestaan uit drie verdiepingen en worden steeds smaller. Veel toeristen gaan alleen door de eerste tunnel, maar samen met een stel Italianen gingen wij door naar de tweede. De derde was helaas afgesloten.
Het was bijna niet te geloven hoe mensen hier konden overleven: ondergrondse keukens, voedselopslag, communicatieruimtes… alles was slim bedacht. We kropen door smalle gangen en verlieten de tunnels via een klein gat in de grond. Een ervaring die ik nooit zal vergeten.
Na de tunnels mochten we schieten – het geluid galmde door de omgeving en gaf een beklemmend idee van hoe het toen moet zijn geweest. Daarna bezochten we een museum met foto’s en verhalen over de gruwelen van de oorlog. Het was zo indrukwekkend dat veel bezoekers in tranen uitbarstten.
Om alles te laten bezinken, gingen we eten in een bijzonder restaurant. Schildpadden, slangen, konijn en duif stonden op het menu… ik koos toch maar voor tofu. De stoeltjes waren minuscuul en eten met stokjes. Laten we zeggen dat dat nog niet mijn grootste talent is.
Kitesurfen en avontuur in Mui Ne
Na het pittige bezoek aan de Cu Chi Tunnels ging ik terug naar Ho Chi Minh City om daar een bus naar Mui Ne te pakken. Ik begon met een tweedaagse tour door de Floating Market, echt prachtig en leuk om mee te maken. Het was een super idee, want zo kon ik het Vietnamese leven echt ervaren. Het meer was totaal groen, we voeren langs kleine slootjes met bamboe om ons heen en overal waren bootjes vol handelswaar.
Ook bezocht ik een snoepjesworkshop, waar we een rondleiding door het bedrijf en terrein kregen. Het was levendig en leuk om zo actief deel te nemen. Daarna ging ik naar de Sand Dunes, waar ik op het zand snowboardde en op een quad reed – een bijzondere ervaring! De natuur rondom Lotus Lake was prachtig, met rode bergen en bizarre, puntige rotsformaties. Later genoot ik van een waterpoppenshow, kleine figuurtjes die dansen op het water – magisch om te zien.
De week daarop leerde ik kitesurfen op het strand. Het voelde geweldig om met de kite aan mijn middel te springen en zelfs even op het bord te staan. De wind was niet altijd optimaal, maar ik kon veel leren. Tussendoor genoten we van lekker eten, drinken en relaxen met de groep. Ik ontmoette een leuke man die goed Vietnamees sprak en me in contact bracht met de lokale bewoners.
Mijn indrukken van Vietnam
Vietnam was een achtbaan van indrukken: van smalle tunnels en oorlogsverhalen tot zandduinen en wind in mijn haren tijdens het kitesurfen. Het land voelde levendig, soms chaotisch, maar vooral ontzettend inspirerend. Ik neem herinneringen mee die ik nooit zal vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties