Vandaag is het alweer de laatste dag in Blanca. Sommige mensen boeken een all-inclusive resort. Ik boekte blijkbaar een all-exclusive avontuur. Mijn God, wat een avontuur was dit. Zo raar als het begon met een oppas die een dag van tevoren afzei, zo eindigde het ook op een bizarre manier. De nachtbus gemist, fiets kapot midden in de bergen, onterecht beschuldigd... ik begon me serieus af te vragen of ik per ongeluk in een survivaldocumentaire was beland.
Het begon al met een onverwachte wending nadat ik even rustig wilde gaan eten vlak voor vertrek: opgepakt omdat ze dachten dat ik iets gestolen had, en dan ook nog eens beschuldigd worden van hoererij door de politie. Alsof dat nog niet genoeg was, werd de eigenaar van de woning gebeld om te overleggen wie ik was en wat ik daar deed. Toen ik eindelijk na al deze ondervragingen mocht gaan, vergaten ze ook even mijn paspoort terug te geven, waardoor ik bijna niet naar huis kon omdat ze de deur niet wilden openen.
Het begon allemaal bij dat huisje in Murcia, waar ik bijna de nacht op straat moest doorbrengen omdat de bus die ik vooraf had geboekt, me niet naar het dorp bracht maar naar een verlaten industrieterrein. Contant betalen was verplicht, en natuurlijk had ik geen cash – dus geen rit. Alsof dat nog niet genoeg stress was, moest ik daarna via een donkere gang drie trappen op, zonder lift. De bel deed het niet, dus moest ik kloppen. Er deed een Italiaan open die geen woord Spaans of Engels sprak, en vervolgens met mijn paspoort verdween. Toen ik het stiekem terugpakte, dreigde hij me geen kamer meer te geven."
In Ibiza nam ik een monsterrit richting een ondergrondse grot die gesloten was toen ik er aankwam. Omdat ik het zonde vond om direct weg te gaan, en tijdens het doen van een drankje twee leuke mensen ontmoette, vertrok ik veel te laat in het donker op de fiets richting mijn hostel. Op survivalmode door de bergen, losse stenen paadjes met loslopende honden, zonder verlichting... het was allesbehalve prettig. Met een halfvolle batterij, weinig water op zak en een haperende navigatie kwam ik laat in de nacht aan.
Daarna werd ik opgelicht, zat ik dagen binnen omdat er geen geld meer was. Nadat mijn geloof in de mensheid flink gedaald was, kwam ik tussendoor een charmante Spanjaard tegen (laten we zeggen na twee weken: eindigde dit avontuur in bed). Mijn intuïtie had ik weer eens in de steek gelaten ondanks dat ik mijn angsten en wensen had uitgesproken naar deze meneer vond hij het toch nodig mij daarna te ghosten. Daar waar ik bang voor was weer iemand in mijn hart laten eindigde weer met een teleurstelling. ik ben namelijk iemand die seks en liefde goed van elkaar kan koppelen maar mijn hart afsluiten dat kan ik niet.
Toen ik verdrietig thuis zat en de wc in het huisje maar bleef doorlopen, kende ik mijn eigen kracht niet en brak ik de hele bal van het waterreservoir, waardoor ik nu met een overstromende wc en zonder water zat. Met de slechte elektrische verbinding zat ik vaker in het donker dan in het licht.
Ik weet niet of jullie het verhaal van La Copa hebben gelezen? Nou, dit was ook doodeng. Ik kwam na bijna een uur biken uit op een doodlopende weg en moest via het terrein van een ander de weg op zien te komen. Met doodsangsten, omdat de waakhonden achter mij aankwamen, moest ik via het schapenveld en de greppel mijn fiets achter mij aanslepen. Met een bonkend hart moest ik ook nog eens langs het huis fietsen, omdat de weg toevallig zo liep. En onderweg brak mijn voetpedaal, waardoor ik al steppend de bergen op en af moest en door het donker, zonder te weten waar ik was, de weg moest zien te vinden.
Alsof dat nog niet genoeg was, ontdekte ik ook nog een geheime camera, waardoor ik dagen last had van mijn CPTSS. De laatste dagen van mijn vakantie heb ik doorgebracht in stilte en ruzie, omdat mensen weer eens niet naar mij wilden luisteren en mij gek noemde en ik mij enorm ongehoord en verdrietig voelde.
Uiteraard ging het boeken van mijn reis ook weer niet vlekkeloos. Ik was het zo zat dat ik niet onder de mensen wilde zijn en besloot direct weg te willen. Ik had lang genoeg, langer dan normaal, mijn adem ingehouden, maar dat ging nu echt niet meer. Dus ik boekte — omdat ik geluk had dat mijn belastinggeld binnen was gekomen, om naar een andere plaats.
Vandaar ging ik verder richting het huisje maar hoe het kan: altijd gebeurt het weer. Verkeerde datum, verkeerde plaats, tijden die niet aansluiten. Dus na lekker veel omboeken en uiteindelijk de goede rit te hebben, kan ik nu eindelijk naar huis, voor een weekje en dan vertrek ik weer.
Ik krijg af en toe foto's van de oppas en hoe leuk dat ook is soms zie ik gewoon in zijn oogjes dat hij mij mist en er niets van begrijpt, de kat doet zijn eigen ding die vind het leuk om mij weer te zien daar heb je dan toch weer een andere band mee.
Dus ja… ik kan niet zeggen dat ik weinig heb meegemaakt. Maar eerlijk? Dit soort chaos kun je niet plannen. En misschien is dat juist wat het zo onvergetelijk maakte. Ik heb geprobeerd er het beste van te maken en meer dan mijn best kan ik niet doen.
Blijf volgen de komende weken neem ik je mee door andere plaatsen in Spanje!
Reactie plaatsen
Reacties